Sunday 31 July 2011

Elena's vlucht - Susan Smit

Zonet las ik het boek “Elena’s vlucht” van Susan Smit uit. Het boek is toevallig in mijn handen beland als cadeautje na het bijwonen van een redactievergadering voor lezers van ‘Happinez’.

Het boek is een aanrader voor iedereen die meer te weten wil komen over de wereld van de Roma-zigeuners. De grote thema’s in het boek zijn romantiek, verlies, tradities en cultuurverschillen. De rode draad doorheen het verhaal behandelt de toenadering en afwijzing van mensen met verschillende achtergronden en tradities.

Eén van de wijze uitspraken, waar het boek trouwens vol van staat, die ik persoonlijk héél bijzonder vind en nooit meer wil vergeten, is de volgende:

“Iemand heeft me eens gezegd dat we allemaal een Rode Zee hebben om te splijten, zoals Mozes deed toen de farao hem op de hielen zat. Als we onze grootste angst trotseren en onze diepste gevoelens volgen, zullen we tot onze verbazing merken dat de diepste zee wijkt, dat zelfs het onmogelijke, mogelijk wordt.”


Flaptekst van het originele boek:
Elena reist met haar "kumpania" - een groep van zigeunerfamilies - met paarden en huifkarren door het roerige Europa van de jaren dertig. Op haar veertiende wordt ze uitgehuwelijkt aan een oudere weduwnaar en vanaf dat moment moet ze zich schikken in de ondergeschikte rol van "romni", getrouwde vrouw.
Als Elena een jaar na de bruiloft nog steeds niet zwanger is en kwade tongen beweren dat ze haar echtgenoot heeft vervloekt, besluit ze de besloten gemeenschap te ontvluchten.
Ze vindt werk als dienstmeid in een Limburgs dorp, maar ze ontdekt al snel dat ze nooit geaccepteerd zal worden door de "gadje", de niet-zigeuners. De dorpelingen beschouwen zigeuners als "barakkenvolk", onbetrouwbare heidenen die niet willen deugen.
Alleen Nicolaas, een fijnbesnaarde jongeman die op het land van zijn vader werkt, is vriendelijk tegen haar, en langzaam bloeit er iets op tussen hen.
Elena’s vlucht is een kleurrijke debuutroman over een ontluikende liefde tussen twee jonge mensen, gesitueerd in de mysterieuze en voor buitenstaanders ontoegankelijke wereld van de Roma-zigeuners. Susan Smit schreef een zinderend verhaal vol verbeeldingskracht, magie en rijke taal in de traditie van Isabel Allende en Joanne Harris (Chocolat).


Cover van het originele boek:

Cover van de Happinez-uitgave:


Friday 29 July 2011

Adrian Pracon played dead to stay alive


The 21-year-old Norwegian, Adrian Pracon, played dead to stay alive. He is one of the survivors of the shooting on the Utoya island testifing about what happened. He tried to escape into the water but soon enough realised he wasn't going to make it to the other end of the shore.  So he had no choice but to return to the island. He pretended to be lying dead in between corpses to avoid the gunman. That's how he saved his own life.

Adrian is now in hospital recovering from a shot wound in the back. He explains how it's not the physical pain that's the worst, it's thinking of how many of his friends that have died.

I strongly sympathize with the families and friends of the victimes. May they find the strength and courage to overcome this loss.


In the links below, you can watch bits and pieces of Adrian's story and some tricks which can save you:

http://www.deredactie.be/permalink/1.1077229 

http://www.ibtimes.com/articles/185812/20110724/oslo-shootout-bomb-blast-youth-camp-gunman-killer-survivors-adrian-pracon-tricks.htm

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-14260148

Wednesday 27 July 2011

Het begin...

Elk idee is een begin
Elk begin is moeilijk

Elk idee is een stap in het duister
Elke stap geeft vertrouwen

Elk idee wordt gevolgd door een wervelende rit
Elke rit is waardevoller dan de eindbestemming

Elk idee is een schepping
Elk schepsel begon ooit bij een idee

Sunday 24 July 2011

Lie to me








According to Paul Ekman, these are the seven basic facial expressions based on how muscles in your face move. Ekman created a coding system to identify all of the possible movements that each of your facial muscles can make.

Interesting and instructive, if you ask me!
I'm definitely going to look into it a bit more.

BEWARE people, from now on it's no longer safe to lie to me!
At least, when we are face to face...


"Lie to me", the American television series, based on Ekman's research and starring Tim Roth (the guy in the pictures) is on Belgian TV every sunday at 19.40 on 2BE.





Ook op het droge leer je surfen

Er zijn zoveel keuzes te onderzoeken, kansen te grijpen, vrijheden te exploreren, momenten te beleven dat ik niet altijd weet waar te beginnen. Als ik me op één aspect toeleg, wil ik me grondig voorbereiden, alles nog eens wikken en wegen (net zoals met deze blog zodat hij er bijna niet gekomen was) alvorens ik mij aan de oever klaarzet voor de afsprong. Als ik op het punt sta te springen, vraag ik me af of ik dan alle ándere mogelijkheden op het droge moet laten… Ik bezwijk teleurgesteld en besluit nog maar even aan land te blijven… 



Maar ook op het droge leer je surfen. Ik waag de sprong in een wondere wereld van ontdekking. Het avontuurlijke, nieuwsgierige, leergierige en gepassioneerde in mij neemt stilaan de overhand en zal uiteindelijk zegevieren!
 
 



Ik werk bij een waterstudiebedrijf.
Al dat water, het is nooit mijn sterkste kant geweest. Ik zegde dan ook vorige week mijn baan op.

Saturday 23 July 2011

Orange Sky

















I came across this beautiful song "Orange Sky" from Alexi Murdoch. It reminded me of a picture i once took from a magical Australian sunset close to Ayers Rock.

Friday 22 July 2011

Start ik een nieuwe blog?

Start ik een nieuwe blog, of ga ik verder met “Karolien’s Creations”?
Een nieuwe blog omdat ik niet alleen mijn ‘creaties’ wil delen maar ook wil vertellen over mijn doen en laten. Ik wil laten zien wat ik zie. 

Maar doe ik dat niet altijd? Wil ik niet ALTIJD met een schone lei beginnen? Het waarschijnlijk herkenbare idee: Maandag start ik… vanaf dan zal het anders zijn. Terwijl het leven gewoon een opeenvolging van verschillende periodes, ervaringen en gevoelens is. Elk aspect heeft op dat eigenste moment zin en toch blijven ze allemaal met elkaar verbonden.

“Kun je met de golfslag van vreugde en verdriet meegolven en leven zonder de illusie dat het blijft duren, noch het blije noch het verdrietige? Het is nooit te laat om te leren surfen!”
– Edel Maex-

Een andere vraag die ik me stelde: Moet ik wel iets kwijt in een blog?
Wil ik werkelijk delen met de rest van de wereld of is dit een schreeuw naar erkenning? Dúrf ik mijn ideeën, opvattingen en ervaringen wel delen? Ga ik dan schrijven wat mensen willen lezen of schrijf ik wat ík voel en doe?
Ik MOET mijn leven niet delen maar ik WIL het wel vanuit mijn naïviteit dat anderen zich hierin vast wel herkennen of er iets mee zouden kunnen zijn… en dat ik op die manier er ook iets aan heb. (Ook alle mensen zijn op één of andere manier met elkaar verbonden.)

Ik sla een nieuwe weg in door mijn bestaande blog “Karolien’s Creations” weer op te pikken, weliswaar in een iets andere context.

Ik herlas daarnet een tekst die ik een paar jaar geleden schreef en vroeg me af of ik die werkelijk geschreven had. Ik constateerde dat ik 3 jaar geleden met exact dezelfde vragen zit als nu. Het geeft een gevoel van thuis komen maar ook dat ik hier echt mee aan de slag moet!



Ziehier de tekst die ik 3 jaar geleden schreef :

Niets van mijn bezigheden beschouw ik als talenten
Ze voldoen niet aan mijn vooropgesteld kwaliteitslabel

Ik zie naar anderen en denk
Dat kan ik ook

Ik zie naar anderen en denk
Dat kan ik nooit

Altijd redenen om het niet te doen
Wanneer is één goede reden voldoende om het wél te doen

Teveel denk ik in lijntjes en hoeken
Terwijl ik snak naar cirkels en ovalen
Rondingen en bogen
golven en gewelven

Mijn bekende, vertrouwde terrein
Het wordt me stilaan te klein
Hoe zou het daarbuiten zijn

Heb ik aan één idee voldoende
Of moet het toch wat meer zijn