Cafébezoekjes en sollicitatiebrieven

Zo met vriendinnen op café gaan, sollicitatiebrieven versturen (om eerlijk te zijn 1 maar ik hoop dan ook dat het echt iets wordt), daarnaast ook nog ‘gewoon’ gaan werken en nu nog een blogje schrijven want het is weeral zo lang geleden. Een mens kan het druk hebben op een weekdag. Maar wat kunnen zo’n dagen schoon zijn!

Spartelend door de werkdag, met af en toe een helder moment om mijn sollicitatiebrief wat meer kleur te geven, die brief eindelijk buiten krijgen en de voldoening die het met zich meebrengt om iets van mijn toekomst te proberen maken, vriendinnen die enthousiast in koor roepen dat die job mij op het lijf geschreven is (bedankt daarvoor trouwens), lachen-gieren-brullen over werkhistoires en relatiethematiek maar evengoed een ernstig moment gebruiken om je hart te luchten.

Ik hoorde dan ook nog de ene tooghanger tegen de andere de opmerking maken dat er een beregrave griet aan de toog stond te bestellen, terwijl ik de enige was die daar stond…. Tijdelijk negeren die handel, maar het voorval direct uit de doeken doen wanneer ik terug neerstrijk achter ons tafeltje. En dan, waarschijnlijk het o zo herkenbare synchrone gebaar van in dit geval 3 vrouwenhoofden die ostentatief richting toog draaien!! Neu, neu, dat viel totaal niet op, die gasten (mannen kan ik ze jammer genoeg niet noemen) hebben daar niks van gemerkt…. Oh jawel dus! Maar kon ons dat iets schelen? Niet echt. 

Een dag zoals vandaag… zo heb ik ze graag.